Waarom zou ik bewuster worden?

Soms krijg ik de vraag:"Waarom moet ik dan bewuster worden of mezelf veranderen? Ik ben wie ik ben. Daar kan ik toch niets aan doen?"

En eerlijk? Ik snap die vraag zoo goed.

Het klinkt bijna als een vorm van zelfliefde, van aanvaarding. En daar zit ook kracht in.

Je hoeft jezelf niet te veranderen als je voelt dat het goed met je gaat. Als je leeft in lijn met wie jij écht bent. Als je rust ervaart in je keuzes, in je relaties, in je lijf.

Maar vaak, heel vaak...komt die vraag voort uit iets anders. Een soort verzet. Een vermoeidheid. Een "laat me gewoon met rust"-gevoel, omdat er al zó veel moet.

Omdat het leven al snel en luid genoeg is. En bewustwording? Dat lijkt dan weer een project. Weer iets waar je 'beter' in moet worden.

Maar dat is niet wat ik bedoel met bewust leven. Bewustwording is voor mij geen druk, geen checklist, geen fix-it plan.

Bewustwording is geen "moeten". Het is "mogen".

Je hoeft jezelf niet te veranderen als het leven je draagt zoals het nu is. Maar misschien herken je dit wel...

Je hebt regelmatig het gevoel dat het "leeg" voelt, ook al ziet alles er op papier goed uit.
Je weet ergens dat je te veel "ja" zegt, te weinig ademt, te weinig écht voelt.
Je loopt jezelf soms voorbij, maar weet niet hoe je dat moet stoppen.
Je verlangt naar rust, maar als het stil wordt, voel je je onrustig.
Je weet: er is iets, maar je weet niet precies wat.

Als dat zo is, dan is dat geen fout. Dat is je systeem, je ziel, je lijf, die op een hele liefdevolle manier zeggen:"Hey, het mag anders. Je hoeft het niet zo te blijven doen. Er is een andere manier."

En die andere manier begint niet met veranderen.

Die begint met vertragen.

...Met ademen.

...Met voelen.

...Met eerlijk durven kijken.

Niet vanuit oordeel, maar vanuit nieuwsgierigheid.

Vanuit mildheid.

Niet veranderen wie je bent, maar thuiskomen bij jezelf

Wat als het niet gaat over een andere versie van jezelf worden, maar over jezelf

her-inneren?

Bewust worden is geen afwijzing van wie je "nu" bent. Het is eerder een uitnodiging om alles wat je bént, ruimte te geven. Om het masker wat je draagt niet te veroordelen, maar voorzichtig af te leggen.

Om je ritme te voelen.

Je behoefte aan zachtheid, aan pauze, aan eerlijkheid.

Soms betekent dat dat dingen wél veranderen. Niet omdat het "moet", maar ....omdat het vanzelf groeit, vanuit binnenuit, ...omdat je ineens voelt: "Ik wil niet langer geleefd worden. Ik wil kiezen."

Niet voor perfectie, maar voor aanwezigheid, voor vrijheid, voor jezelf.

Dus nee, je hoeft jezelf niet te veranderen.

Maar als er iets in jou zachtjes klopt, een verlangen dat vraagt om aandacht...Dan mag je het volgen.

In jouw tempo.

Op jouw manier.

Je hoeft niet sneller te worden. Je hoeft niet alles te weten. Maar je mag wél luisteren naar jezelf. En ik ben er, om je daarbij te begeleiden. Niet om jou te veranderen, maar om jou te helpen terug te keren naar wie je eigenlijk altijd al was.