Toen 7 mei niet meer "moest"

7 mei was de datum waarop mijn workshops in Spanje zouden doorgaan. Ik had het al helemaal in mijn hoofd hoe het moest georganiseerd worden 🥳

Ik was excited en zag het helemaal zitten! Tot ik op 24 april aankwam en ik de chaos zag die er gaande was. OK, effe acclimatiseren, dacht ik bij mezelf.

Hoe vriendelijk het ook was om mijn kamer op de bovenverdieping vrij te maken, had ik weerstand op de locatie die de werkgasten genomen hadden voor hun slaapplaats. Met zicht op het zwembad en de patio waar ik mijn workshops wilde houden, hadden ze hun geïnstalleerd. Ik voelde me in mijn blootje gezet 🥹 Waarom de kamer niet aan de kant van de poort? Waarom daar waar ik elke dag mijn zwempartij wilde doen en mijn mensen ontvangen?

Mijn hoofd draaide overuren en kon er maar niet bij wat ik moest doen om dit te stillen.

Heel mijn lijf reageerde, .. ik kon wel huilen!

De periode tussen 24 april en 7 mei voelde als een rollercoaster. Of alles écht verkeerd liep, laat ik in het midden, maar het voelde alleszins zo. Ik ga niet verder in op de details, maar de emoties gingen op en neer, aangestuurd door mijn gedachten – van hoopvol naar hopeloos, van geïnspireerd naar gefrustreerd. Het enige moment van echte rust kwam er... tijdens een stroompanne. Even viel alles stil. Geen verplichtingen, geen verwachtingen. Niets “moest” meer.

En toen kwam het keerpunt. Ik besloot om mijn draad opnieuw uit de dozen te halen – die al maanden onaangeroerd waren. Ik kocht een kledinghanger en begon opnieuw te knopen. Macramé. Mijn handen vonden hun ritme. Elke knoop, elke draad bracht iets los. Letterlijk én figuurlijk. Soms met tranen. Maar het werkte.

7 mei hoefde plots niet meer. Er was geen verhuizing van kamers, geen gasten die ik moest ontvangen, geen schema, geen “moeten”.

En wat er wél was? Een heling.

Mijn lichaam herstelde van al dat ongezonde eten (veel koolhydraten waar ik niet aan gewend ben – want koken in chaos is allesbehalve evident). Mijn hoofd kwam tot rust. De twijfel om in bikini te zwemmen, zelfs voor pottenkijkers, viel beetje bij beetje weg.

Opnieuw werd creativiteit mijn redding. Mijn anker. Mijn medicijn tegen het overdenken.

Tegen de drang om alles te willen controleren. Tegen het gevoel dat ik gefaald had.

Het liep "anders". Niet slechter. Niet beter. Gewoon… anders. En dat was precies wat ik blijkbaar nodig had.

Wat ik voor mezelf eruit geleerd heb is dat...

...Soms is niets "moeten" precies wat we nodig hebben. Wanneer alles anders loopt dan gepland, is het vaak een uitnodiging om stil te staan bij wat echt belangrijk is. Controle loslaten betekent niet opgeven – het betekent ruimte maken voor iets nieuws dat wil ontstaan.

...Creativiteit helend is. Door met je handen te werken, met draad, met vorm en ritme, help je ook je hoofd tot rust komen. Knopen leggen wordt niet alleen een handeling, maar ook een manier om jezelf opnieuw te gronden en te helen.

...Omgaan met weerstand zegt veel over onszelf. Wat op het eerste gezicht frustrerend of ongemakkelijk lijkt, brengt vaak verborgen gevoelens naar boven. Als we de tijd nemen om ernaar te luisteren in plaats van ertegen te vechten, ontdekken we waardevolle inzichten over wie we zijn en wat we nodig hebben.

...Je hoeft het niet altijd “goed” te doen om waardevol bezig te zijn. De workshops gingen niet door. En toch bracht deze ervaring me dichter bij mezelf. Soms zit de les niet in het resultaat, maar in het proces.

Laat dus ruimte voor het onverwachte en vertrouw erop dat wat niet volgens plan verloopt, je precies daar kan brengen waar je moet zijn. En als het hoofd overloopt, keer dan terug naar je handen. Je creativiteit weet de weg terug naar rust...

"Creativiteit is geen bezigheid. Het is een terugkeer naar wie je bent."