Dag 2 - Het kantelpunt

Dag 1 hebben we overleefd, de lichte buikpijn is weg na een redelijke goede nachtrust. Dromen, of moet ik zeggen nachtmerrie's heb ik nog steeds.. vreemde, heel vreemde dingen passeren 's nachts de revue...

Op het menu staat water en thee en buiten een tweetal koffies, lukt het me vrijwel goed.

Wat gebeurt er nu fysiek?

Mijn glucose (glycogeen) is bijna op of is op en vanaf dan schakelt je lichaam meer over naar vetverbranding. Of ik dit voel, weet ik niet, maar ik heb geen honger. Alleen komen tegen de middag aan opnieuw de buikkrampen opzetten. Het is lichtelijk anders dan de eerste keer, waar ik te kampen had met hoofdpijn, wat ik nu niet heb. Op één of andere manier moeten die afvalstoffen een weg vinden, denk ik dan.

Om 14u rij ik naar huis omdat ik al zittend de krampen niet onder controle krijg en ik weet dat wanneer ik lig deze wegebben. De autofagie is volgens mij gestart en er komt een recycle periode aan. Nog geen half uur lig ik in de zetel of mijn buikpijn is weg, mijn hoofd is nog wel woozzie, maar dit wijt ik aan het gebrek van cafeïne- of suiker inname, wanneer ik water drink zakt dit vanzelf weg. Wat me ook opvalt zijn mijn koude voeten, normaal gezien bij dit weer heb ik geen koude voeten, dit kan blijkbaar doordat mijn metabolisme zich aanpast.

Doordat mijn lichaam ketonen aanmaakt, wordt er niet alleen aan vetverbranding gedaan maar ook ben ik mentaal scherper dan normaal en af en toe krijg ik een energieboost. Mentaal geeft het me ook even rust omdat ik niet moet nadenken over "wat eten we weer vandaag". Zelf terwijl mijn echtgenoot tegenover mij zijn eten met veel smaak aan het verorberen is, ervaar ik een innerlijke stilte, geen honger, geen goesting, ...

Dag 2 is vaak de “kantelpunt-dag”. Het is de overgang van denken (ik wil eten!) naar voelen (hé, ik heb eigenlijk ruimte in mezelf).

Less feeding, more feeling