Angst voor het witte blad,... of angst om jezelf te "ontvangen"?

Augustus, september en oktober zijn gepasseerd zoals de meeste maanden passeren... als een trein 😱

Na mijn vasten periode en keto-kuur voelde ik me beter en heeft het werk van EGL me rust gebracht. De routine deed me even vertragen, maar het verlangen om iets met creativiteit te doen, bleef.

Eind september startte ik met een cursus "kunstzinnig dynamisch coachen", vooral om te bekijken hoe ik creativiteit beter kan inzetten om mensen te laten her-inneren. Zelf door een bad van creativiteit gaan, geeft me de beste leerschool. En wat voor één 😜

De eerste dag kwam ik mezelf al tegen...

We kregen een woord, "ons" woord en dit zou het woord zijn dat je het hele jaar ging meedragen. Het mijne was "ontvangen"... tja, 🤐

Niet één van mijn sterkste punten...

We kregen ook een wit A4 blad en een stel kleurpotloden en de opdracht luidde "Schrijf je woord op dit dubbelgeplooid papier", ... meer info kwam er niet. Ik zag iedereen in de kleurpotloden duiken en vlijtig aan de gang gaan met het witte papier en de potloden. En ik zat daar...

Het was alsof dat witte papier op mij af kwam.

Mijn hoofd ging alle kanten uit,

"waar moet ik dat schrijven?"

"hoe moet ik dat schrijven?"

"kan ik iets verkeerd doen?"

Heel voorzichtig nam ik een potlood en begon het woord op te schrijven, alhoewel ik in mijn hoofd dacht dat ik het groot schreef, bleek het nadien in de bovenste helft ergens te zweven van een dubbel geplooide A4. Wanneer het stopsein er kwam, was ik niet verder gekomen dan dat roze woord.

Onmiddellijk erna kregen we de opdracht om het A4 blad open te plooien en "te kleuren"... opnieuw voelde ik instant die elektriciteit in mijn hoofd. "Kleuren? Wat kleuren?"

Ik bleef maar staren naar dat witte blad, terwijl ik rondom mij zag "kleuren". Na toch een aantal gekleurde vlakken op mijn blad te hebben gezet, moesten we er "woorden" bij zetten, wat iets gemakkelijker ging.

Bij het einde van de opdracht keek ik om me heen en zag dat iedereen er wel een kunstwerk had van gemaakt, terwijl ik voornamelijk me had bezig gehouden met het denken van "hoe" moet ik hier aan beginnen. Was het "Angst voor het witte blad"...? Of wat was het? Hoe reflecteert zich dat naar mezelf toe?

Die eerste dag was meer dan een oefening met potloden. Het was een ontmoeting met mezelf. En eerlijk? Ik had hem niet zien aankomen.

Dat witte blad leek banaal, maar het voelde alsof het iets groter vertegenwoordigde... een soort innerlijk canvas dat al jaren wacht om ingevuld te worden. En dat ik steeds opnieuw oversla. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik het ontvangen moeilijk vind.

Ontvangen van ruimte. Ontvangen van tijd. Ontvangen van creativiteit. Ontvangen van mezelf. Dus ook het woord "ontvangen", dat ik die dag kreeg, leerde iets meer over mezelf.

Wanneer dat blad voor me lag, merkte ik hoe snel mijn hoofd de leiding nam. Denken, analyseren, controleren… alles wat mij veilig houdt, maar tegelijk alles wat mij weghoudt van mijn spontane stroom.

Het witte blad werd plots een spiegel:

"Waar in mijn leven wacht ik op toestemming om te beginnen?"

"Waar zet ik mezelf op pauze omdat ik “het goed wil doen”?"

"Waar vult mijn hoofd alle ruimte, en krijgt mijn intuïtie amper zuurstof?"

"Waar durf ik niet volledig zichtbaar te worden?"

En misschien wel de diepste vraag van allemaal:

Hoe kan ik iets creëren, als ik mezelf nog niet volledig durf te ontvangen?

Want “ontvangen” is niet alleen iets aannemen. Het is jezelf toelaten om te zijn. Zonder voorwaarden. Het woord dat ik kreeg, was geen toeval. Het was een uitnodiging.

Dat moment, met dat belachelijk lieve roze woord dat verloren stond in een zee van wit, heeft me doen inzien hoe vaak ik groot wil denken maar klein neerzet. Hoe vaak ik voel wat er wil komen, maar mezelf eerst in bochten wring om het “juist” te doen. Hoe vaak creativiteit voor mij niet over maken gaat, maar over loslaten.

Het witte blad is geen vijand. Het is een uitnodiging tot ruimte. Tot vertragen. Tot ontvangen. Tot vertrouwen dat wat in mij zit precies genoeg is — zoals het komt, wanneer het komt, hoe het komt.

En misschien… is dit precies waarom ik de opleiding nodig had. Niet om anderen beter te begeleiden, maar om te voelen waar mijn eigen ruis zit, zodat ik mensen vanuit een diepere plek kan meenemen in hun creatief her-inneren.

Het witte blad laat me zien dat creativiteit niet begint met doen, maar met durven. Durven verschijnen. Durven ontvangen. Durven kiezen voor de eerste lijn, hoe onhandig ook.

En dat is misschien het mooiste inzicht van de afgelopen maanden:

Rust, routine en werken met mijn handen brengen me dichter bij mezelf. Maar creativiteit brengt me thuis.

“A blank page isn’t empty — it’s an invitation to finally meet yourself.”