Té laat, zeg je?

"Te laat" bestaat niet...

“Het had eerder moeten gebeuren.”

“Ik ben te oud om daar nu nog aan te beginnen.”

“Als ik het geld, de tijd, de ruimte had… dan misschien.”

Het zijn zinnen die klinken als feitelijke observaties, maar in werkelijkheid zijn het zachte zuchten van een ziel die zich ingehouden voelt.

Deze excuses zijn geen luiheid. Ze zijn pijn. Een pijn die voortkomt uit het spanningsveld tussen wie we geworden zijn en wie we diep vanbinnen weten dat we kunnen zijn.

En vaak houden we die pijn in toom door ze te rationaliseren. Door te zeggen dat het leven nu eenmaal zo loopt, dat we verplichtingen hebben, dat het te laat is.

Maar wat we eigenlijk zeggen is: “Ik durf mijn verlangen niet volledig toe te laten.”

Vanuit een spiritueel perspectief zijn we hier op aarde om te groeien in bewustzijn, om steeds dichter bij onze essentie te komen. Die essentie – onze ziel – kent geen lineaire tijd. Ze weet niet van "te laat" of "te oud". Ze weet enkel of je leeft in waarheid, of niet.

Wanneer iemand zegt "het is te laat voor mij", spreekt meestal niet het hart, maar het ego. Het ego houdt van zekerheid, structuur en voorspelbaarheid. En alles wat dat dreigt te verstoren – zoals een grote verandering, een sprong richting je roeping – wordt gezien als gevaar. Dus stelt het ego gerust: “Niet nu. Misschien ooit. Maar waarschijnlijk niet meer.”

En dat is waar velen blijven hangen: in de veilige gevangenis van het bekende. 

Met de sleutels in eigen zak.

Vaak zijn het niet onze omstandigheden, maar onze overtuigingen die ons klein houden. Overtuigingen die we meegekregen hebben van ouders, cultuur, onderwijs.

“Je moet hard werken voor zekerheid.”

“Kunst is geen beroep.”

“Stabiliteit gaat boven passie.”

"Je moet eerst een huis hebben"

"Hoe, ben jij nog niet getrouwd?"

"En wanneer komen de kindjes?"

Deze overtuigingen nestelen zich als innerlijke stemmen die ons herinneren aan wat zogezegd ‘realistisch’ is.

Maar (spiritueel) ontwaken of bewust omgaan met jezelf en anderen, betekent: zien dat je die stemmen niet bént.

Je bént niet de stem die zegt dat je moet wachten.

Je bént niet het schuldgevoel dat je voelt wanneer je aan jezelf denkt.

Je bént niet je leeftijd, je bankrekening of je diploma.

Je bént bewustzijn – en bewustzijn kent alleen het nu.

Er is altijd een moment waarop mensen ontwaken. Soms zacht, soms rauw. Een ziekte, een burn-out, een verlies of gewoon… een diep, rusteloos gevoel dat het leven aan je voorbijgaat zonder dat je echt meedoet.

Dan komt de vraag: "Wat als ik wél ga luisteren naar die fluistering vanbinnen?"

Dat moment is geen beginpunt omdat alles dan ineens duidelijk wordt. Het is een beginpunt omdat je besluit: ik hoef niet langer te wachten om mezelf toe te staan te leven. En dat is alles wat het vraagt.

Spiritueel gezien is het leven geen pad met vaste stappen, maar een uitnodiging. Telkens opnieuw. Op ieder moment. Zelfs nu. En die uitnodiging luidt niet: “Doe het perfect.” Of: “Wees zeker van slagen.”

Ze luidt gewoon: “Leef waarachtig. Leef vanuit verwondering. Kies wat klopt. Vertrouw het onbekende.”

En als je dat doet, ontdek je iets wonderlijks: dat het leven altijd met je meebeweegt zodra jij beweegt. Dat synchroniciteiten zich aandienen, dat mensen, kansen en inzichten komen wanneer jij je uitlijnt met je ware pad. Niet vanuit controle, maar vanuit overgave.

Het enige dat écht te laat is…

… is blijven geloven dat je geen keuze hebt.

Je hebt altijd een keuze: om je aandacht te richten, om je hart te openen, om met kleine stappen grote muren af te breken. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat jouw ziel daarvoor hier is.

Dus stel je geen vraag meer over leeftijd, geld of timing.

Stel jezelf liever dit: Wat wil er via mij geleefd worden — en durf ik het toe te laten?

“De ziel kent geen klok. Alleen het moment waarop jij besluit haar eindelijk te volgen.”